پيام
+
دل سودا زده ام ناله و فرياد كند
هر زمان ياد غم سيد سجاد كند
بى گمان اشك به رخساره بريزد از چشم
هر كه يادى ز گرفتارى آن راد كند
بود در تاب تب و بسته به زنجير ستم
آن كه خلقى ز كرم از الم آزاد كند
به جز از شمر ستمگر نشنيدم دگرى
با تن خسته كسى اين همه بيداد كند
تن تب دار و اسيرى و غم كوفه و شام
واى اگر شِكوه اين قوم بر اجداد كند
دست به قلم-2
91/9/7
بانوي سنگي
خون ببارد ز غم مرگ پدر در همه عمر //
چون كه از واقعه كرب و بلا ياد كند//
غير زينب كه بد آن قافله را قافله دار //
كس نبودى كه بر آن غمزده امداد كند//
نتوان ماتم سجاد نوشتن «خسرو»//
دل اگر سنگ بود ناله و فرياد كند//